Zgromadzenie Ducha Świętego. Dom prowincjalny

Ogólne informacje

HISTORIA

Zgromadzenie Ducha Świętego zostało założone przez Klaudiusza Poullart des Places w 1703 roku, od początku swojego istnienia zasłynęło szczególnym nabożeństwem do Niepokalanego Poczęcia Najświętszej Maryi Panny. Młody Klaudiusz przyjaźnił się w czasach szkolnych z nieco starszym od siebie Ludwikiem Grignion de Montfort. Jako uczniowie ojców jezuitów w Kolegium św. Tomasza Becketa w Rennes, siedząc przy jednej ławce, snuli marzenia o misjach wśród najuboższych, rozważali swoje projekty dotyczące założenia zgromadzeń zakonnych. Ludwik, po ukończeniu seminarium Saint-Sulpice w Paryżu, został wyświęcony na kapłana 5 czerwca 1700 roku. Klaudiusz natomiast jeszcze jako kleryk, zgromadził 12 seminarzystów, których nie stać było na opłacenie kosztów pobytu w seminarium i 27 maja 1703 roku, w uroczystość Zesłania Ducha Świętego, zainicjował powstanie Seminarium Świętego Ducha. Dało to początek nowej wspólnocie zakonnej, którą nazwano Zgromadzeniem Ducha Świętego, zajmującej się kształceniem ubogich kleryków i prowadzeniem misji wśród najuboższych.

Ksiądz Ludwik Maria Grignion de Montfort, znany dzięki niezwykle popularnemu Traktatowi o prawdziwym nabożeństwie do Najświętszej Maryi Panny, pozostawił również założone przez siebie Stowarzyszenie Maryi, Bractwo Świętego Gabriela oraz Zgromadzenie Córek Mądrości. Ten niezwykły święty Ludwik Maria Grignion de Montfort, porównywany do świętego Bernarda, „Doktora Niepokalanego Serca Maryi", w szczególnym oddaniu się Matce Bożej, zaszczepił w sercu Klaudiusza to całkowite poświęcenie się Niepokalanej. W jednym z listów świętego Ludwika Marii czytamy: „Odczuwam wielkie pragnienie, by uczyć kochać naszego Pana i Jego Świętą Matkę, pragnienie, by w sposób prosty i ubogi pójść nauczać biednych na wsi katechizmu i wzbudzać u grzeszników pobożność do Najświętszej Dziewicy”. To pragnienie świętego Ludwika wypełniał ksiądz Klaudiusz w stopniu heroicznym, bowiem umarł z wyczerpania w 1709 roku, mając zaledwie 30 lat. Maryja umacniała przymierze tych dwóch wielkich kapłanów i łączyła ich dzieła, które obaj całkowicie Jej zawierzyli. Święty Ludwik Maria napisał na początku Reguły, którą przekazał swoim misjonarzom: „Jest w Paryżu Seminarium Świętego Ducha, gdzie młodzi duchowni, którzy mają powołanie do misji Stowarzyszenia Maryi, przygotowują się nauką i cnotą, aby do niego wstąpić”. W dowód przywiązania i przyjaźni z Klaudiuszem święty Ludwik Maria ofiarował Seminarium Świętego Ducha statuę Najświętszej Maryi Panny. Pod płaszczem okrywającym Maryję polecił umieścić dwanaście postaci kapłanów, którzy z oczami zwróconymi ku ich Matce, wydawali się uszczęśliwieni tym, że znajdowali się u Jej boku.

Wybuch Rewolucji Francuskiej, obalenie tronu wzbudził poważne obawy co do przyszłości instytucji religijnych. Narastająca nędza i prześladowania zmuszały wiele zgromadzeń do zamykania swoich domów. Wysychały źródła powołań kapłańskich. Rok 1848 stał się przełomowym w dziejach Zgromadzenia Ducha Świętego, które wówczas liczyło zaledwie kilka osób.

Maryja uratowała Zgromadzenie Ducha Świętego, przysyłając mu świątobliwego odnowiciela. W roku 1848 nastąpiło połączenie Seminarium Świętego Ducha ze Stowarzyszeniem Niepokalanego Serca Maryi, które założył 25 września 1841 roku w sanktuarium Matki Bożej Zwycięskiej w Paryżu konwertyta, ksiądz Franciszek Libermann. Połączenie obu zgromadzeń okazało się opatrznościowym wydarzeniem, dzięki któremu ojciec Libermann poświęcił odnowione zgromadzenie Niepokalanemu Sercu Maryi. Nowy założyciel misyjnego zgromadzenia odznaczał się głęboką duchowością Maryjną. Mając 24 lata, w wigilię Bożego Narodzenia 1826 roku otrzymał chrzest święty, po którym wyznał: „A gdy woda chrztu świętego spłynęła po mej żydowskiej głowie, od razu pokochałem Maryję, której przedtem nienawidziłem”. To Maryja zastąpiła mu rodzoną matkę, która zmarła, gdy Franciszek miał 11 lat. Tę miłość do Niepokalanej umacniał kleryk Libermann w seminarium Saint-Sulpice, gdzie wcześniej uświęcali się Ludwik Maria Grignion de Montfort oraz Klaudiusz Poullart des Places. Ścieżki tych dwóch szaleńców Niepokalanej wiodły przez Rennes i Paryż.

Również do Rennes w 1837 roku przybył seminarzysta Libermann, który w charakterze ojca duchownego sprawował tę funkcję w nowicjacie ojców eudystów przez okres dwóch lat. Ten czas wykorzystał Libermann na zgłębianie tajemnicy Maryi. Rozczytywał się w pismach św. Jana Eudes, nazywanego „prorokiem Serca Maryi”. Odbył także pielgrzymkę do Lyonu, gdzie oddawano cześć Matce Bożej z Fourviere. W tym sanktuarium Niepokalanej Królowej Niebios odnalazł pokój duszy. Było to 8 grudnia 1839 roku. Z tamtego czasu zachował się list Libermanna, który napisał do swojego brata. Czytamy w nim: „Opuściłem Rennes na zawsze… Jestem najszczęśliwszym człowiekiem na świecie, ponieważ nie mam nikogo oprócz Boga wraz z Maryją. Jestem już w niebie żyjąc na ziemi”. Na początku 1840 roku Franciszek Libermann przyjechał do Rzymu. Tam zdecydował napisać regułę dla nowego zgromadzenia misyjnego, którego miał zostać założycielem. Sam przyznał, że gdy poświęcił zgromadzenie Najświętszemu Sercu Maryi, dopiero wówczas potrafił jasno sprecyzować swoje myśli i ułożyć Regułę Tymczasową. Przedłużając pobyt w Rzymie, udał się pieszo z pielgrzymką do Loretto. Po tym wydarzeniu wspominał, że Matka Boża Loretańska wyprosiła u Boga dla niego cud uzdrowienia, bowiem Libermann chorował na epilepsję, która stała się przeszkodą do przyjęcia święceń kapłańskich.

Myśl o poświęceniu przyszłego zgromadzenia Niepokalanemu Sercu Maryi, jak podają źródła, pochodzi od księdza Eugeniusza Tisserant, który uczestniczył w spotkaniach Arcybractwa Niepokalanego Serca Maryi w kościele Matki Bożej Zwycięskiej w Paryżu. Ksiądz Tisserant był przyjacielem Libermanna z czasów seminaryjnych. Wspólnie podjęli myśl o założeniu zgromadzenia kapłanów, którzy podjęliby ewangelizację czarnej rasy. Obaj pokładali ufność w Sercu Maryi. Jednak Tisserant na trzy lata przed ogłoszeniem powstania Stowarzyszenia Niepokalanego Serca Maryi, założonego w 1841 roku przez księdza Libermanna, polecił Arcybractwu Niepokalanego Serca Maryi modlić się o nawrócenie czarnej rasy.

Franciszek Libermann przyjaźnił się z proboszczem przy kościele Najświętszej Maryi Panny Zwycięskiej w Paryżu, księdzem Dufrische-Desgenettes. Ten zacny kapłan 16 grudnia 1836 roku poświęcił swoją parafię Sercu Matki Boga oraz założył przy swym kościele Bractwo Najświętszego i Niepokalanego Serca Maryi dla nawrócenia grzeszników. Skutek takiego aktu okazał się niewiarygodny: nastąpiło natychmiastowe ożywienie kościoła, zwiększyła się liczba wiernych, a do bractwa zapisywało się tysiące członków. Na wieść o nadzwyczajnych łaskach płynących z kościoła Matki Bożej Zwycięskiej w Paryżu papież Grzegorz XVI podniósł Bractwo Najświętszego i Niepokalanego Serca Maryi dla nawrócenia grzeszników do godności arcybractwa w dniu 24 kwietnia 1838 roku. Po dziesięciu latach istnienia Arcybractwa Niepokalanego Serca Maryi liczyło ono 16 milionów członków. Pierwsze wzmianki istnienia tego arcybractwa w Polsce datują się na rok 1841 przy kościele św. Anny w Warszawie.

Ojciec Libermann sprawował 25 września 1841 roku pierwszą Mszę świętą dla misyjnego Stowarzyszenia Niepokalanego Serca Maryi w asyście księdza proboszcza Dufrische-Desgenettes’a w kościele Matki Bożej Zwycięskiej w Paryżu. Po kilku latach ojciec Libermann napisał w liście do księdza Dufrische-Desgenettes’a: „Trudności znacznie przekraczały naszą słabość… Pozostawała mi jedynie ufność w Maryję, by mnie podtrzymać”. W takiej atmosferze poświęcenia swojego życia i dzieła Niepokalanemu Sercu Maryi umierał ojciec Franciszek Libermann 2 lutego 1852 roku, w święto Ofiarowania Pańskiego.

Zgromadzenie Ducha Świętego pod opieką Niepokalanego Serca Maryi szerzy kult Ducha Świętego oraz kult Niepokalanego Serca Maryi. W szczególny sposób realizują to członkowie Arcybractwa Ducha Świętego, a każdy człowiek dobrej woli może przyłączyć się do tego dzieła.