Parafia rzymskokatolicka Najświętszego Serca Jezusowego

Ogólne informacje

Proboszcz: Ks. Kan. mgr Roman Adamczyk
Kapłani:
Ks. prał. dr Stanisław Suwała - Emeryt
Ks. Kan. dr hab. Jerzy Adamczyk - Rezydent
Ks. mgr Sebastian Osiński - Wikariusz
Ks. mgr Dariusz Laseczka - Wikariusz

Historia sięga Ks. Piotra Górskiego, proboszcza parafii św. Jana w Radomiu, prawdopodobnie w początkach XX wieku planował utworzenie nowej placówki duszpasterskiej m.in. na Glinicach. Uważał to za konieczność i podjął świadome działania duszpasterskie w tym kierunku. Argumenty za tym były istotne: znaczne oddalenie od Fary oraz problemy środowiska proletariatu podmiejskiego na Glinicach. Wynikiem jego działań i zabiegów było uzyskanie około 1912 r. darowizny placu pod kościół i plebanię na Glinicach. Starania ks. Górskiego przerwała i odsunęła w czasie na około 10 lat I wojna światowa. Po wojnie wznowiono starania o utworzenie ośrodka duszpasterskiego, a pierwsza kaplica została zaadaptowana przez pierwszego proboszcza, ks. Romana Maliszewskiego, w budynkach po starej cegielni. Parafia została erygowana 28 kwietnia 1921 roku przez biskupa Mariana Ryxa. Wkrótce zaczęto budować kaplicę pod wezwaniem św. Franciszka. Kamień węgielny kaplicy został poświęcony 26 lipca 1922 roku przez biskupa Pawła Kubickiego. Od 1925 roku zaczęto w tej kaplicy sprawować sakramenty. Stanowiła ona część większej budowli przeznaczonej następnie na dom parafialny. Kościół pod wezwaniem Najświętszego Serca Jezusowego, według projektu architekta Stefana Szyllera z Warszawy, budowano od 1931 roku staraniem ks. Jana Węglickiego i Ks. Stanisława Głąbińskiego. Nie ukończono jednak budowy do 1939 roku. Podczas II wojny światowej, w wyniku ostrzału rosyjskiego od strony Skaryszewa, wznoszony kościół został nieznacznie zniszczony. Po wojnie kontynuację prac prowadzili: ks. Jan Wiącek (do 1949r.) ks. Adam Łukasiewicz (1949-19530, ks. Stanisław Flont (1953-1954). Ostatecznie budowę dokończył i wyposażył kościół ks. Stefan Popis (1954-1966). Biskup Jan Kanty Lorek poświęcił świątynię 10 grudnia 1950 roku. Konsekracji kościoła dokonał zaś 25 listopada 1966 roku Sł. B. Bp Piotr Gołębiowski. Kościół jest murowany z kamienia i cegły, neorenesansowy, trójnawowy z transeptem. Nawy boczne są niższe, wyodrębnione potężnymi kolumnami i filarami. Fronton jest rozbudowany architektonicznie: kolumny, portale, arkady na flankach z wieżyczkami. Pośrodku jest usytuowana trójkondygnacyjna wieża, w przyziemiu kruchta, nad którą jest urządzony chór muzyczny. Część środkowa chóru jest wpuszczona półkoliście w nawę. Polichromia została wykonana w latach 1956-1967. W ścianach kościoła umieszczono kamienne i marmurowe epitafia.