Kościół Akademicki Panien Dominikanek pw. Matki Bożej Śnieżnej

Ogólne informacje

Konwent Matki Bożej Śnieżnej w Piotrkowie, naonczas mieście gubernialnym, należał do mniszek Zakonu Kaznodziejskiego i został ufundowany przez wdowę po podkomorzym sieradzkim Katarzynę z Rokszyc Warszycką herbu Habdank w 1626 r. Siedem pierwszych zakonnic, na czele których stała przeorysza Beata Lelewska, przybyło z klasztoru sochaczewskiego. W 1630 r. siostry stały się prawnie mniszkami. Do 1648 roku kościół oraz klasztor były gotowe. Wtedy też dominikanki w pełni przyjęły przepisy klauzury trydenckiej. Zakonnice podjęły wówczas prowadzenie jedynej w okolicy szkoły dla dziewcząt ze szlacheckich domów. Obecny kościół i klasztor były gotowe w 1673 roku. Wiek XVIII zaowocował cyklem fundacji ołtarzy, paramentów liturgicznych oraz innych dzieł sztuki. W 1750 roku wspólnota stała się najliczniejszą w historii tego średniej wielkości klasztoru i składała się z 28 mniszek na czele z przeoryszą Hosanną Dunin-Sulgustowską. Kolejna przełożona, Joanna Paradowska dokonała upiększeń w kościele wymieniając w 1755 roku ołtarz główny z uznanym za cudowny obrazem Matki Bożej Śnieżnej, będącym udaną kopią wizerunku Salus Populi Romani i w 1756 roku trzy ołtarze boczne.
Jednak 8 września 1786 roku w wyniku wznieconego w żydowskiej dzielnicy pożaru spłonął kościół wraz z klasztorem. Powstałe zniszczenia zmusiły mniszki do około półrocznego pobytu w okolicznych dworach szlacheckich. Siostry wróciły 13 marca 1787, zajmując w części odrestaurowany klasztor. W wyniku drugiego rozbioru Rzeczpospolitej Piotrków przyłączony został do Prus. Odtąd los klasztoru wydawał się przesądzony: w 1794 roku zamknięto nowicjat. W 1797 władza skonfiskowała majątek; zamknięta została także szkoła.
Dopiero po 1815 roku w klasztorze otwarto nowicjat. Po utworzeniu Królestwa Kongresowego rozpoczęła się odnowa życia zakonnego. W tym okresie klasztor stał się schronieniem dla sióstr z właśnie skasowanych konwentów, poznańskiego, sochaczewskiego i z Góry Kalwarii. Przybyła także grupa tercjarek dominikańskich ze zniesionego ich domu zakonnego w Płocku.
W 1827 roku przeorysza Aniela Borowska wznowiła działalność szkoły klasztornej, przekształconej w dwuklasową pensję żeńską. W latach czterdziestych konwent odrodził się materialnie dzięki zapobiegliwości przełożonej Katarzyny Busiakiewiczówny, która podniosła obiekt z ruiny oraz odzyskała majątek zakonnic w postaci realności miejskich i posiadłości wiejskich.
Pomyślny rozwój dominikanek piotrkowskich zahamował wybuch Powstania Styczniowego w 1863 roku. Mniszki przeżyły w 1864 roku rewizję Rosjan, szukających za klauzurą składu broni. Po upadku powstania, na fali represji wobec Polaków, klasztor został sekularyzowany 27 października 1864 roku i przekształcony w tak zwany dom etatowy. Ostatecznie klasztor piotrkowski przestał istnieć 28 sierpnia 1869 roku, kiedy siostry wywieziono do pobernardyńskiego klasztoru Świętej Anny pod Przyrowem.